Omlopen om interacties te vermijden

In de serie: Hoever ga ik om sociale interacties uit de weg te gaan? Het antwoord: best ver. Letterlijk. 

Het was een prachtige zondag namiddag en ik was aan het wandelen in de Biesbosch. Hartstikke mooi, maar redelijk onbekend terrein voor mij. Mijn telefoon had ik thuis gelaten, want ik had er alle vertrouwen in dat ik de weg wel zou vinden.

Op zo'n driekwart van de route wilde ik eigenlijk naar rechts afbuigen. Ik had het vermoeden dat dit sneller was en tevens ook mooier, want dan liep ik langs het water. Maar ik moest eerst de heuvel over om te kijken of dat ook echt zo was. De splitsing was nog een stuk lopen, maar tegen de tijd dat ik in de buurt kwam stond er een oudere man met zijn fiets. De fiets stond onderaan de heuvel geparkeerd en hij stond óók te kijken naar het uitzicht. 

En daar ging het mis. De hele zondag was mens-vrij geweest. Bewust, want ik had mijn agenda leeggelaten om op te laden. Onderweg was ik een paar mensen tegengekomen en toen was het geen moeite om even hoi te zeggen. Maar als ik naar deze man toe zou lopen, zou de kans op een langere interactie voor mijn gevoel heel groot zijn. Te groot, besloot ik, toen hij er nog stond toen ik langswandelde. Dus koos ik ervoor naar links te gaan en de niet-water route te nemen die ook nog eens langer was.

Mensenschuw

Ben ik dat mensenschuw? Absoluut niet. Sterker nog, ik ben een sociale introvert. Maar ik had er simpelweg geen zin in. Moeten praten en het hebben over het weer of hoe lekker het is in die omgeving of om te wandelen. Nee, ik wilde gewoon niemand aan mijn hoofd hebben en heb het hazenpad gekozen. Of in dit geval, de verharde weg die een kilometer extra lopen was.

Omlopen was me de extra stappen meer dan waard. Dan maar later thuis.

En ja, dat is dus heel normaal voor een introvert persoon.

Voor het laatst gewijzigd op 4 oktober 2024